Ein som er utmeld av statskyrkja går i kyrkja på julekvelden. Han sit der på benken, mellom dei andre i familien sin, han sit og høyrer orgelspelet og songen, han ser dei unge festkledde i koret og presten i kappa si som kjem med sine forklaringar og rituelle lesingar, han er midt i songen og deltar i den med den spake stemma han har. Han sit mellom familiemedlemmane sine, i år igjen, den 24. desember sit han der, i kyrkja på julaftan, mindre motvillig no enn dei første åra. Dei første åra han vart med dit, var det med stor indre motstand, ein motstand som har minka, minka og minka. Men kvifor då vera utmeld?
Han trur ikkje meir no enn før på det som presten snakkar om. Gudstrua, historiene om Jesus og alt det. Livssynet er det same, han melde seg ut som 18-åring og skal framleis vera utmeld. Han trur ikkje at det finst ein slik gud som dei kristne trur på. Men kvifor går han då i kyrkja? Er det ikkje ei hån mot det han eigentleg trur på? Men kva er det han eigentleg trur på? Trur han på mennensket, det gode i mennesket? Trur han at mennesket er åleine, og at mennesket i dette tomrommet har kvarandre?
Er den kristne trua ei anna tru enn hans? Og er denne trua hans ei tru som kan erstatta den andre? Eller er den noko anna, noko meir? Kva er det verda treng no? Treng ho religiøs tru, eller noko anna? Eller begge?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar